Onder een monumentale treurbeuk ligt een enorm zwart, stekelig object. Van Dam brengt hiermee een ode aan de zaden die zij bij haar voorbereidende bezoeken aan Belmonte Arboretum waarnam. In het kleinste zaadje huist naar haar idee een heel universum. Met Pit maakt zij invoelbaar dat wij mensen daar deel van uitmaken. Je kunt het werk letterlijk betreden, je omhuld voelen door de zachte stekeligheid en vanuit deze ‘schuilplaats’ de wereld bezien. 

In verdorde bloesems van de hortensia, stekelige vruchten van de kastanje en in uitgedroogde rozenbottels ziet Van Dam de levenscyclus van de natuur. Het fascineert haar dat een verschrompelde zaadhuls nieuw leven in zich draagt en ze blijft zich verbazen over de robuuste kracht van groeiprocessen. Van Dam bouwt en assembleert met alledaagse materialen, zoals auto-zonneschermen, vijverbakken en drainagebuizen, maar ook opblaasbare boten, parachutes en wollige breisels. Dat maakt haar werk contrastrijk en aanraakbaar.