Het zwarte paviljoen van Parlevliet lijkt een muziekkapel uit vervlogen tijden. Er is geen orkest, maar geluid produceert het wel. Het is een mechanische geluidsmachine (soundhouse) die beweging transformeert in geluid. In het paviljoen hangen dunne goudkleurige stroken. Die reageren zodra er iemand in de buurt komt. Door een circulaire beweging botsen en schuren de stroken tegen elkaar aan en produceren een steeds veranderend geluid. De wind laat af en toe een wervelende dissonant klinken. De sfeer van deze interactieve klankinstallatie kan romantisch en dromerig zijn, maar bij vlagen ook gevaarlijk en onheilspellend, zoals het een nocturne betaamt. Parlevliet refereert hiermee aan de turbulente geschiedenis van Belmonte in de Tweede Wereldoorlog.

In zijn sculpturen, installaties en video’s onderzoekt Parlevliet de manier waarop het proces van beweging geluid genereert en de rol die verandering en het toeval hierbij spelen. Hij wil de relatie tussen het beeld en de elementen – tussen kunst en natuur – laten zien.