Rondom een forse boomstronk heeft zich een nieuw soort korstmos genesteld. Bij nader inzien is het een getuft tapijt van Lizan Freijsen. Kort na de storm, die een kastanje had omgelegd, wezen de nog zichtbare sapstromen, die weldra zouden indrogen, haar op de cycli van de natuur. Met een karpet in de buitenruimte begint ze een bijzonder experiment, waar zon en regen tijdens de tentoonstelling vrij spel hebben. Gaan planten, mossen en schimmels een eenheid gaan vormen met het karpet en ontstaat er zo een balans tussen cultuur en natuur? Op de tentoonstellingslocatie wordt hiermee veldwerk verricht, zoals in een arboretum gebruikelijk is. 

Freijsen is gefascineerd door sporen van verval. Ze verzamelt vochtvlekken, schimmels en korstmossen voor haar almaar uitdijend vlekkenarchief. Ze fotografeert, archiveert en classificeert op associatieve wijze. Haar archief is de inspiratiebron voor kunstwerken - tekeningen, muurinstallaties en hand getufte karpetten. Freijsen drukt ons met de neus op de vergankelijkheid van het leven. Niets blijft zoals het is.