Barbara Visser maakte een poëtische film (password: visserfilms) in de oude tropenkas van het Instituut Plantentaxonomie van Wageningen UR met het verdorde plantenmateriaal dat nog aanwezig was toen de kas door de wetenschap werd verlaten. De dode planten lijken zich op te richten en een traag, dromerig ballet op te voeren. Met haar filmische observatie houdt zij de digitalisering tegen het licht. Ze is van mening dat een plant nooit helemaal geabstraheerd kan worden. Dat ondervond ze toen ze een tropische plantenkundige het dorre landschap zag bestuderen.  

Beeldend kunstenaar Barbara Visser studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam en de Jan van Eck Academie in Maastricht. Haar werken spelen vaak in op de identiteit, echt en onecht, objectieve en gemanipuleerde weergave. De foto's, video's en installaties van haar worden gekenmerkt door het ontregelen van verwachtingspatronen. Vervreemding van de werkelijkheid en het bevreemdende van de werkelijkheid hanteert ze in haar werk op een heel eigen wijze, met een grote visuele overtuigingskracht.