Tijdens de wandeling door het Arboretum wordt het pad onderbroken door een kubusvormige installatie. De installatie van Job Koelewijn bestaat uit een metalen frame met een dak en met aan alle vier de zijden rolluiken die doorlopend open en dicht gaan. De passant staat de ene keer voor een dichte en de andere keer voor een open ruimte, om vervolgens ingesloten te worden. Binnenin is  het pikdonker.  Na een aantal seconden gaan de luiken weer open waarna het uitzicht als een eerste nieuwe indruk op je netvliezen gebrand staat. De installatie is bijna een  driedimensionale vertaling van het dichtknijpen van je ogen op klaarlichte dag.

Job Koelewijn studeerde aan de Rietveld Academie en aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. In het werk van Koelewijn speelt de versterking van de zintuiglijke ervaring een belangrijke rol. In het plafond van De Appel maakte hij gaten. Via trampolines konden bezoekers kortstondig een blik werpen in de bovenliggende verdieping. Hij kreeg bekendheid met zijn afstudeerproject, waarbij hij zijn familie  - gekleed in Spakenburger klederdracht – in een performance het tentoonstellingspaviljoen van Gerrit Rietveld liet schoonboenen. In 1996 werkte hij in New York bij het P.S.1 Contemporary Art Center, een centrum voor hedendaagse kunst, dat verbonden is aan het Museum of Modern Art. Job Koelewijn ontving is 2002 de eerste tweejaarlijkse Nebest Kunstprijs.